Feestweekend!!!

Dit weekend was 't carnaval in 't dorp. Erg leuk natuurlijk al die feestjes, maar bij ons thuis is t even passen en Meten. Noelle is sinds vorig jaar bij de dansmarietjes en kan er geen genoeg van krijgen en Mick blijft liever thuismoet.
Gelukkig zijn wij zelf ook verdeeld. Rob wil zelf ook geen feestje missen en ik ben meer een huismus en kijk liever een filmpje op de bank.
Maar goed. Noelle moet wel naar alle optredens want dat vindt ze geweldig, ze wil later ook presentator worden. Dat zie ik zomaar gebeuren. Als we een optreden of optocht hebben is t wel even een ge-plan. Hoe gaan we het doen, hebben we een plan b? Mick bij voorhand al helemaal niet naar drukke plekken. Dus we moeten die dagen echt kijken of we oppas hebben als 1 van ons beiden moet werken. Of anders gaat hij mee, met een spelcomputer met koptelefoon. Noelle vindt het top maar is er van tevoren wel veel mee bezig, dit zorgt ervoor dat ze wat prikkelbaarder is. Dit weten we nu dus laten we haar maar. Ze zoekt dan wat vaker de rust op in haar kamer op. En eerlijk gezegd geven ze zelf ook heel goed aan als ze het zat zijn en naar huis willen.

Sinds vorig jaar hebben veel meer rust gevonden. We snappen elkaar nu allemaal beter. En ik mijzelf ook. Sinds dit jaar is er bij mij een lichtje gaan branden, want ik had er zelf nooit zo aan gedacht. Maar ik zou zelf ook wel eens in het spectrum thuis kunnen horen. Ik heb ondertussen een jaar lang aan mijzelf gewerkt en ken mijzelf hierdoor veel beter. Het is dan ook alsof alle puzzelstukjes op zijn plek vallen nadat iemand mij voorlegde dat ik zelf ook wel eens autisme zou kunnen hebben. Het zette mijn wereld wel even in een ander perspectief. Even terugkijkend op mijn leven, voelde ik me altijd al anders en was ik best wel onhandig met sociale dingen. Ook heb ik mezelf veel dingen aangeleerd en deed ik ook vaak dingen, op sociaal vlak, die ik eigenlijk helemaal niet leuk vond. En dus maar deed omdat t hoort. Met alle gevolgen van dien. Ook op het werk koste dit mij altijd veel moeite. Ik voelde me er vaak niet bij horen en snapte ook vaak niet waar al het gezeur over ging. Je weet hoe dat gaat met vrouwen onderling. Waardoor ik veel last had van alle onrust.

Nu neem ik mijzelf veel serieuzer en weet wat ik nodig heb om niet over mijn grenzen te gaan. Het is een proces, maar het is iets wat ik aan het oefenen ben. Dus zo komen we steeds een stukje verder en varen we verder op onze manier. En dat werkt toch het beste.